A los 14 años comencé mi adicción al juego, ahora soy ludópata rehabilitado ¿Cuándo se van a incentivar las charlas testimoniales en los colegios e institutos para frenar esta problemática?
No hay más respuestas a la pregunta
Julio Torrado Quintela

Temos presentado moitas iniciativas, e algunhas conseguido aprobar, para que se introduzan cambios normativos e, sobre todo, pedagóxicos na loita contra as adicións.


Boas Santiago.
Ante todo quero agradecerche moi sinceiramente que traslades o teu caso. Un elemento moi importante para loitar contra a ludopatía está na visibilización dos problemas, pois é certo que durante moito tempo ocultouse e tratouse con escurantismo. Esto contribuía a que se minimizaran os problemas, as consecuencias e, por tanto, non se combatiran ben.

O noso grupo ven estando moi activo na necesidade de lexislar contra as adiccións e, particularmente a ludopatía. A miña actividade profesional ven da psicoloxía, e teño moito contacto moi fluído con profesionais e colegas que traballan sobre estas cuestións. Coñezo moitas perspectivas e coincido na necesidade dunha abrodaxe integral. Temos presentado moitas iniciativas, e algunhas conseguido aprobar, para que se introduzan cambios normativos e, sobre todo, pedagóxicos na loita contra as adicións. Todo el vai encamiñado á necesidade de que se presente unha Lei Galega do Xogo, que dende hai moitos anos levamos instando ao goberno de Galicia que presente, que ven anunciando que fará pero que aínda non chega.
Por poñer un dato como exemplo do problema de non regular o xogo cabe dicir que as licencias de casas de apostas en Galicia nos últimos 5 anos (dende que se anunciou que se lexislaría para iso) multiplicáronse por 4. E todo sen que exista esta Lei que xa debera ter chegado.

Pola nosa banda seguiremos traballando nas iniciativas que presentamos, e que poden ser consultadas públicamente a través da web do Parlamento (ou se contacta calquera persoa co noso grupo parlamentario estarei encantado de comentalas específicamente), que van sobre todo á necesidade de afrontar o problema dende o inicio. Educación e limitación das posibilidades de acceso, especialmente a persoas mozas. Necesitamos un Observatorio do Xogo en Galicia, que estude os datos de maneira continuada e guíe as políticas para afrontar o problema de raíz, e precisamos poñer límite á presencia desaforada de posibilidades de xogo, controlando quen, como, onde, canto...


 Compartir
Julio Torrado Quintela
 Pregunta A los 14 años comencé mi adicción al juego, ahora soy ludópata rehabilitado ¿Cuándo se van a incentivar las charlas testimoniales en los colegios e institutos para frenar esta problemática?

Hola soy Santiago Camaño y soy ludópata rehabilitado. Con tan solo 14 años debuté en esta problemática, a la que más bien hay que llamar enfermedad. 

El típico euro que juegas con tus amigos fue el inicio de mi andadura. Fue en el póker, aunque poco después comencé con el póker online, lo hacía a nombre de mi madre para poder jugar. Con 16 años ya entraba en los salones de juegos y me aficioné a la ruleta y las tragaperras. 

Cuando llegaron a España, de forma más habitual, las apuestas deportivas, perdí todo el control. Tenía 17 años. En ese momento creció todo a niveles extremos, tanto las formas de jugar como el tiempo invertido. 

Así seguí hasta los 22, gastando el dinero que tenía y el que no tenía, porque robaba y pedía. Llegué a pedir un préstamo de 8.000 euros al banco. Cuando vi que no podía resolver esa deuda pedí ayuda a mi familia, lo hice más por motivos económicos que por mi adicción. 

En ese momento comencé mi rehabilitación en un centro, pero no estaba concienciado con mi enfermedad y pedí el alta voluntaria. Volví a recaer varias veces y mi familia me echó de casa. Estaba solo, pensé en lo peor y justo ahí, recapacité.

Comencé la terapia con el psicólogo y ahora soy ludópata rehabilitado. Con mi historia busco ayudar a la gente con este problema y concienciar a la sociedad sobre esta enfermedad para, a su vez, acabar con el tabú que la rodea. 

Por eso, desde que me dieron el alta, me dedico a hacer activismo en contra de este mundo y dar charlas de concienciación en los centros escolares. Creo que las charlas testimoniales en los colegios o institutos son necesarias. Que una persona joven hable con los chavales de una problemática que quizá ellos estén empezando a vivir, les marca. Mejor un testimonio real, que hablar con ellos de aspectos técnicos. 

Siempre que comienzo las charlas hago una pregunta: ¿Cuántos de aquí habéis apostado alguna vez?, un gran numero de alumnos levanta la mano … Con todo esto, como ciudadano gallego, me dirijo a los miembros del Parlamento de Galicia para que tengan en cuenta esta situación e implementen charlas testimoniales en los centros escolares para concienciar y dar visibilidad a esta problemática. 

________________________________________________________________________

Aos 14 anos comencei a miña adicción ao xogo, agora son ludómano rehabilitado ¿Cando se van a incentivar as charlas testimoniais en colexios e institutos para frenar esta problemática?

Hola, son Santiago Camaño e son ludómano rehabilitado. Con soamente 14 anos debutei nesta problemática, á que máis ben hai que chamar enfermidade. 

O típico euro que xogas cos teus amigos foi o comezo da mola andaina. Foi no póker, ainda que pouco despois empecéis co póker online, facíao en nome da miña nai para poder xogar. Con 16 anos xa entraba nos salóns de xogos e efeccioneime á ruleta e ás máquinas comecartos. 

Cando chegaron a España, de forma máis habitual, as apostas deportivas, perdín todo o control. Tiña 17 anos. Nese momento medrou todo ata niveis extremos, tanto as formas de xogar como o tempo invertido. 

Así seguín ata os 22, gastando os cartos que tiña e os que non tiña, porque roubaba e pedía. Cheguei a pedir un préstamo de 8.000 euros no banco. Cando vin que non podía resolver esa débeda pedín axuda a miña familia. Fíxeno máis por motivos económicos que pola miña adicción. 

Nese momento empecei a miña rehabilitación nun centro, pero non estaba concienciado ca miña enfermidade e pedín a alta voluntaria. Volvín recaer varias veces e a miña familia botoume da casa. Estaba solo, pensei no peor e xusto aí, recapacitei.  Empecei a terapia co psicólogo e agora son ludómano rehabilitado. Ca miña historia busco axudar á xente con este problema e concienciar á sociedade sobre esta enfermidade para, á súa vez, acabar co tabú que a rodea. 

Por eso, dende que me deron a alta, dedícome a facer activismo en contra de este mundo e dar charlas de concienciación nos centros escolares. Creo que as charlas testimoniais en  colegios ou institutos son necesarias. Que unha persona xoven fale cos chavales de unha problemática que posiblemente eles estén empezando a vivir, lles marca. Mellor un testimonio real, que falar con eles de aspectos técnicos. 

Sempre que comezo as charlas fago unha pregunta: ¿Cantos de aquí apostáchedes algunha vez?, un gran número de alumnos levanta a man … Con todo esto, como cidadán galego, diríxome aos membros do Parlamento de Galicia para que teñan en conta esta situación e implementen charlas testimoniais nos centros escolares para concienciar e dar visibilidade a esta problemática.   

Enviada por
Santiago Camaño Santiago Camaño
84 de 500 Apoyos
08.06.2021

Únete a Osoigo

¿Eres político y estás interesado en participar en Osoigo?

Contacta con nosotros